Μετά από την υποβολή αίτησης διεθνούς προστασίας και στο πλαίσιο προστασίας των συμφερόντων του παιδιού, τα κράτη μέλη αρχίζουν το συντομότερο δυνατόν να αναζητούν τα μέλη της οικογένειας του ασυνόδευτου ανήλικου με τη βοήθεια διεθνών ή άλλων συναφών οργανώσεων, εφόσον αυτό κριθεί αναγκαίο.
Всяко дете има право да поддържа редовно лични отношения и преки контакти с двамата си родители, освен когато това е против неговия интерес (член 24, параграф 3 от Хартата на основните права).
Εφόσον το παιδί δεν συνοδεύεται από έναν ή και από τους δύο γονείς του και ο εντοπισμός τους κριθεί ότι είναι προς το συμφέρον του παιδιού, οι αρμόδιες υπηρεσίες πρέπει να αρχίσουν να τους αναζητούν.
Η αναζήτηση των μελών της οικογένειας του παιδιού πρέπει να αρχίζει/να συνεχίζεται, κατά περίπτωση.
Καθώς το παιδί είναι εγγενώς ευάλωτο άτομο, είναι ιδιαίτερα σημαντικό ο αρμόδιος δημόσιος λειτουργός να επιδεικνύει την αυξημένη ευαισθησία που απαιτείται για τον εντοπισμό πρόσθετων ενδείξεων ειδικών αναγκών.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο ρόλος του ατόμου που παρέχει υποστήριξη περιορίζεται στην παροχή ηθικής υποστήριξης στον αιτούντα.
Σε περιπτώσεις αιτούντων με νοητική υστέρηση, ο αρμόδιος δημόσιος λειτουργός πρέπει να διασφαλίζει την παρουσία του εκπροσώπου στον βαθμό που αυτό προβλέπεται από την εθνική πρακτική, καθώς και την άσκηση των καθηκόντων του εκπροσώπου προς το συμφέρον του αιτούντος.
Οι ενέργειες αυτές επιτρέπονται όταν γίνονται προς το συμφέρον του παιδιού.
Κάθε τρίτο πρόσωπο που παρίσταται στη συνέντευξη για να παράσχει υποστήριξη στον αιτούντα πρέπει να ενημερώνεται πριν από τη συνέντευξη σχετικά με το ότι απαγορεύεται να απαντά σε ερωτήσεις εξ ονόματος του αιτούντα ή να διακόπτει τη συνέντευξη.
Πρέπει να είναι παρών στη συνέντευξη για να διασφαλίζει ότι το παιδί παραμένει ήρεμο και κατανοεί την εν λόγω διαδικασία, να παρέχει την αναγκαία ηθική και ψυχολογική υποστήριξη προς το παιδί, να διευκολύνει την επικοινωνία μεταξύ του αρμόδιου δημόσιου λειτουργού και του παιδιού, να διασφαλίζει την επαρκή ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού, π.χ. της ανάγκης για συχνά διαλείμματα και για αναψυκτικά, καθώς και για να παρέχει πρόσθετες πληροφορίες οι οποίες ενδέχεται να έχουν αντίκτυπο στην ευημερία και την ικανότητα του παιδιού να δώσει συνέντευξη.