W przypadku wnioskodawcy z upośledzeniem umysłowym, nie należy posługiwać się językiem abstrakcyjnym. Należy zadawać proste, krótkie pytania.

Należy postępować według określonych wzorców, jeżeli mają one zastosowanie w krajowej praktyce.

Sposób komunikacji powinien być przyjazny dla dziecka (art. 15 ust. 3 lit. e przekształconej dyrektywy w sprawie procedur azylowych). 

Sposób komunikacji powinien być pełen współczucia z wykorzystaniem narzędzi, które pozwalają zapewnić lepszą jakość i wiarygodność oświadczeń wnioskodawcy. Ponadto rozmowa powinna przebiegać w sposób kulturalny i uwzględniający czynnik płci.

Przesłuchanie powinno przebiegać w formie dialogu między odpowiedzialnym funkcjonariuszem i wnioskodawcą, w związku z czym istotne znaczenie ma nawiązanie kontaktu i dobrej relacji. 

W przypadkach, w których nie przeprowadza się przesłuchań, należy podejmować mieszczące się w granicach rozsądku starania, aby umożliwić wnioskodawcy udzielenie dodatkowych informacji.

Działania następcze mogą polegać na skonsultowaniu się z pracownikiem służby zdrowia (art. 14 wersji przekształconej dyrektywy w sprawie procedur azylowych).

W przypadku ciąży zmiana terminu powinna być niezależna od okresu ochronnego, jeżeli w praktyce krajowej przewidziano taki okres.

Jeżeli wydaje się, że wnioskodawca nie jest zdolny uczestniczyć w przesłuchaniu, odpowiedzialny funkcjonariusz powinien rozważyć zawieszenie przesłuchania. Zgodnie z praktyką krajową należy podjąć działania następcze. 

Upośledzenie wnioskodawcy może utrudniać przesłuchanie.